​

 

ORIGINAL VERSION (Spanish) 

​

​

​

6

​

Alguna vez me enseñaron a hilar

desde entonces mi vida
está llena de enredos.

​

​

​

​

9

​

Negarse a recibir en la frente
la sangre de un animal muerto
—un animal llamado melancolía—
camuflarse en el arte de sobrevivir
y marcharse imitando el paso cadencioso del caballo

cuyo jinete es un santo
huir montado sobre el lomo del instinto.

​

​

​

 

10

​

¿Qué significa estar sucio?
¿Quién decide permanecer limpio?

Los antiguos se untaban lodo
para purificar sus cuerpos
pero el agua caía por dentro
lavando sus entrañas
Las mujeres develaban senos
como caracolas expulsadas por el mar

y los hombres ya no sabían
si adorar la libido o la espuma.

​

​

​

 

11

 

Los instrumentos de cuerda levitan
y son los hombres los esclavos del silencio
(la música existe porque el tiempo gira sobre su propio eje)

Los símbolos hacen posible la existencia:
hay quienes se tocan el corazón por dentro
para comprobar si aún continúan vivos.

​

​

​

​

18

 

El diablo toca el tambor
en el centro de una habitación
cuyo dueño somos todos.
La balanza fue el primer instrumento

inventado por el homo sapiens.
La voluntad es una bailarina
que nunca deja de contonear sus caderas.

El diablo no es la tentación
el diablo es el tiempo.

​

​

​

​

30

 

Emprendí un viaje hacia atrás
para encontrar el sol de noche
pero todo lo que hallé fue un animal

que me dijo: —Los animales no hablan.

Di la vuelta y eché a andar.

​

​

​

​

CANTO IV 

​

El miedo es una orgía de símbolos  

guerreando en el corazón de mi cerebro 

El miedo es un enano balanceándose 

en un espejo sin luz 

El miedo es el cadáver de un niño  

meciendo una cuna vacía 

El miedo es un pedazo de mi cuerpo  

atorado en el sexo de algún dios 

Y sin embargo el miedo no existe 

si lo dejo de nombrar 

Pero es ahí cuando aparece el eco 

de todas las imágenes que me aterran  

¿Acaso pensar no es otra forma de invocar? 

​

​

​

 

CANTO V

​

Escribir 

romper las paredes del tiempo

revelar palabras de otros siglos

y sin embargo 

seguir usando el mismo lenguaje

de quien no se cansa de buscar

en todas las noches 

en todos los cuerpos 

en todos los rostros 

una sola calle 

por la que regresar a nosotros mismos 

ese: el verdadero idioma. 

​

​

​

​

CANTO VII  

 

Esta religión que es la poesía nadie me la impone 

aún en la vibración de una nota desafinada existo 

y hay belleza en esta melodía incompleta

porque incompleta fue mi vida  

y sin embargo luminosa 

Por eso ahora extiendo mi mano 

como quien pide al menos 

un trozo de realidad 

Pero sólo la noche toca mi cuerpo enfermo 

cuerpo enamorado y enfermo 

cuerpo infinito. 

​

​

​

​

​

CANTO VIII  

​

La palabra límite me genera sospecha porque encierra jerarquía 

la palabra jerarquía me genera sospecha porque encierra poder 

la palabra poder me genera sospecha porque encierra ambición 

pero también la palabra me genera sospecha  

porque ella encierra todas las descripciones a la vez

por eso me fío del silencio y de su capacidad de albergar 

los mayores misterios del universo 

​

¿Acaso las melodías no conjugan espacios vacíos 

respiros necesarios de la creación? 

​

​

​

​

​

CANTO IX  

​

En el principio fue el caos 

y de él provino la armonía de mi voz 

por eso canto a pesar del tiempo 

No hay final para quien nunca se rinde

por eso dirijo la tropa que carga mi cuerpo

El camino es largo como lengua de cíclope

por ella avanzaré a través de los siglos 

Mi lenguaje sobrepasa la oscuridad de estos versos 

la verdadera luz jamás se describe.

​

​

​

​

​

CANTO X  

​

Me expulsaron de todo territorio 

pues no entendieron las verdades que tenía que cantar 

Yo, que apenas traducía los misterios de la noche 

encontré en el cielo mi único protector 

Bastaba alzar los ojos para leer las profecías 

en constelaciones que iluminaban al mundo 

—un mundo que nunca las mereció— 

Por eso os digo: 

miserables los que enclavaron una roca en su pecho 

para no correr el riesgo de enamorarse como yo 

para no perder la cordura 

ni la conciencia 

ni el objetivo de una vida plagada de leyes absurdas 

Yo no busqué —como ustedes— refugio en la inmortalidad

Yo solo amé profundamente y  tras ello dejé testimonio 

Mis palabras son caballos incendiando 

los campos de la inmensidad 

y en ellos seguiré habitando la sagrada locura 

Un día mi canto despertará a la multitud 

morirá el poeta, pero no su musa. 

​

​

​

​

​

 

ARMENIAN VERSION

 

​

(translated by Alice Ter-Ghevondian) 

​

​

​

6

​

Ինչ-որ ժամանակ ինձ սովորեցրին մանել

այդ պահից կյանքս

լի է թնջուկներով։

​

​

​

 

9

​

Հրաժարվել որ ճակատիդ քսեն

մեռած կենդանու արյունը

որի անունը մելամաղձություն է,

քողարկվել վերապրման արվեստի ներքո 

ու հեռանալ կրկնելով ռիթմիկ քայլքը ձիու

որի հեծյալը մի սուրբ է

խույս տալ բնազդի գավակը հեծած: 

​

​

​

 

10

​

Ի՞նչ է նշանակում կեղտոտ լինել

Ո՞վ է որոշում որն է մաքուրը։

Հնում մարդիկ ցեխով էին պատվում

մարմինը մաքրելու համար

բայց ջուրը ներս էր թափանցում

լվանալով նրանց փորոտիքը

Կանայք ի ցույց էին դնում կրծքերը

ասես ծովի դուրս բերած խեցիներ

տղամարդիկ էլ չէին իմանում

վավաշանքին երկրպագել թե փրփուրին:

​

​

​

​

ԵՐԳ IV 

​

Վախը ուղեղիս կենտրոնում պատերազմող

սիմվոլների խրախճանք է

Վախը անլույս հայելու մեջ

ճոճվող գաճաճ է

Վախը դատարկ օրորոցը ճոճող

երեխայի դին է

Վախը մարմնիս մի մաս է

խցանված մի աստվածության անդամով

Այդուհանդերձ եթե այլևս անունը չտամ

վախը գոյություն չի ունենա

Բայց նա այնտեղ է երբ հայտնվում է

ինձ սարսափեցնող բոլոր պատկերների արձագանքը

Արդյոք մտածելը ոգեկոչելու մեկ այլ ձև չէ՞։

​

​

​

​

ԵՐԳ V 

​

Գրել

կոտրել ժամանակի պատերը

վերհանել ուրիշ դարերի բառերը

բայց և այնպես

շարունակել խոսել այն մեկի լեզվով

ով չի հոգնում փնտրելուց

բոլոր գիշերներում

բոլոր մարմիններում

բոլոր դեմքերում

այն միակ փողոցը

որով կարող ենք վերադառնալ դեպ մեզ

որն և իրական լեզուն է։

​

​

​

​

ԵՐԳ VII 

​

Պոեզիայի այս դավանանքը ինձ ոչ ոք չի պարտադրում

անգամ կեղծ հնչյունի թրթիռի մեջ ես կամ

ու կիսատ այս մեղեդին էլ գեղեցիկ է

քանզի իմ կյանքն էլ կիսատ էր

բայց և այնպես՝ լուսավոր

Դրա համար այսօր ձեռքս պարզում եմ

իրականության գոնե մի փշուր

խնդրողի նման

Բայց միայն գիշերն է դիպչում հիվանդ մարմնիս

սիրահարված, հիվանդ մարմնիս

անսահման մարմնիս։

​

​

​

​

ԵՐԳ VIII 

​

Սահմանափակում բառը կասկածելի է քանզի պարունակում է հիերարխիա

Հիերարխիա բառը  կասկածելի է քանզի պարունակում է իշխանություն

Իշխանություն  բառը  կասկածելի է քանզի պարունակում է հավակնություն

բայց բառն ինքն էլ կասկածելի 

քանզի իր մեջ բոլոր նկարագրություններն է ամփոփում։

դրա համար եմ վստահում լռությանն ու  տիեզերքի ամենամեծ առեղծվածները ընդգրկելու իր ունակությանը

Չէ՞ որ երաժշտությունն էլ է համակցում է դատարկ տարածքներ՝

արարման համար անհրաժեշտ շնչառությունը։

​

​

​

​

ԵՐԳ IX 

​

Ի սկզբանե քաոսն էր

և այդտեղից է ձայնիս հարմոնիան

դրա համար եմ երգում չնայած ժամանակի

Չհանձնվողի համար վերջ գոյություն չունի

դրա համար եմ ուղղորդում մարմնումս եղած ամբոխը

Ճանապարհը կիկլոպի լեզվի չափ երկար է

դրա համար կանցնեմ դարերի միջով

Խոսվածքս գերազանցում է այս տողերի մռայլությունը

իրական լույսն անկարելի է նկարագրել։

​

​

​

​

ԵՐԳ X 

 

Ինձ դուրս հանեցին բոլոր տեղերից

քանզի չհասկացան երգածս ճշմարտությունը

Ես, գիշերվա առեղծվածները հազիվ թարգմանողս

տեսա, որ երկինքն է  միակ պաշտպանս

Հերիք էր հայացքը վեր հառել ու կարդալ մարգարեությունները

երկիրը լուսավորող աստղաբույլերում ՝

մի երկիր, որ նրանց արժանի չէր երբեք,

Դրա համար ձեզ ասում եմ․

թշվառ են ինձ նման սիրտը քար դարձնողները

որ չվտանգվեն ինձ պես սիրահարվելով

չկորցնեն բանականությունը

ոչ էլ գիտակցությունը

ոչ էլ անհեթեթ օրենքներով լի կյանքի նպատակը

Ես ընդամենը խորապես սիրել եմ ու դրա վկայությունն եմ թողել

Իմ բառերը՝

ամեհի դաշտերը հրկիզող ձիեր են

Ու այդպես կշարունակվեմ՝ բնակվելով սուրբ խենթության մեջ

Մի օր իմ երգը կարթնացնի ամբոխը

Պոետը կմեռնի, բայց մուսան երբեք։